Hello Stalkers,
Αυτό το outfit της Mama Stalker μου έβγαλε ανάμεικτα συναισθήματα και μου έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη να αναπτύξω ένα θέμα το οποίο με απασχολεί κατά καιρούς. Μπορεί όλα τα ρούχα να είναι σύγχρονα- πέρα από τις πέρλες στο λαιμό που είναι vintage- ωστόσο μου βγάζουν ένα vibe παλαιότερων χρόνων. Λίγο το παντελόνι τύπου tailor που θυμίζει αντρικό, λίγο το print από το πουκάμισο, οι γόβες με τις πέρλες ή ακόμα και το vintage background είναι αρκετά για να μου δώσουν αυτό το aesthetic.
Μέσα από αυτό λοιπόν, συνειδητοποίησα πόσο πολύ νοσταλγούμε με κάθε ευκαιρία παλαιότερες δεκαετίες, όπως το ’70 και το ’80.
Βλέπουμε παλιές φωτογραφίες των γονιών μας από τα νιάτα τους, και παρατηρούμε την ξεγνοιασιά που εξέπεμπαν σε κάθε κλικ, βλέπουμε ανθρώπους που δεν ήταν δέσμιοι των κινητών και των social media, που τολμούσαν και φορούσαν έντονα ρούχα όπως τα βολάν και οι καμπάνες και δεν τους ένοιαζε τίποτα. Οδηγούσαν χωρίς δίπλωμα, κάπνιζαν με τα παιδιά τους αγκαλιά, δεν πήγαιναν σε γιατρούς όπως εμείς, δεν είχαν τόσο άγχος.
Ήταν όμως, τόσο όμορφα χρόνια στην πραγματικότητα; Ή απλά μας φαίνονται εμάς έτσι σε σύγκριση με την τωρινή εποχή που ζούμε και μεγαλώνουμε;
Αφού αναλογίστηκα αρκετά αυτό το θέμα, έκανα την έρευνα μου και το συζήτησα με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών για να δω την οπτική τους, κατέληξα πως οι άνθρωποι αναπολούμε τα χρόνια γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε από το τώρα. Για αυτό και πολλές φορές, αναφερόμαστε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία- γιατί δεν είχαμε φοβερές ευθύνες και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ήταν η διασκέδαση. Κάτι που στην ενήλικη ζωή όσο πάει και συρρικνώνεται, ενώ από ένα σημείο και μετά είναι επιλογή μας να δημιουργούμε όμορφες στιγμές, όποτε μας το επιτρέπει η ρουτίνα μας.
Ένα θετικό αποτέλεσμα που βγαίνει από αυτή τη νοσταλγία που κάποιες περιόδους είναι πολύ εντονότερη -όπως το καλοκαίρι ή τις γιορτινές μέρες- είναι πως αναγνωρίζουμε την αξία και την μοναδικότητα εκείνων των στιγμών και τις εκτιμούμε– κάτι που εκείνη την μέρα δεν το είχαμε κάνει. Είχαμε μούτρα γιατί οι γονείς μας ήθελαν να περάσουμε τη Πρωτοχρονιά οικογενειακά και δε μας άφηναν να βγούμε, αλλά όταν η καρέκλα τους αδειάζει, σκέφτεσαι ότι δε θα σε ένοιαζε να μη ξαναβγείς Παραμονή, αρκεί να επιστρέψουν.
Όταν δεν πήρες το δώρο που ήθελες, αλλά ήσουν αγαπημένη με τα αδέρφια σου και ξενύχτησες με πονόκοιλο από τα γέλια, είχες περάσει ομορφότερα από τώρα που μπορεί να έχεις το Air Fryer που τόσο πολύ ήθελες, αλλά πλέον είστε μαλωμένοι και περνάτε γιορτές και γενέθλια χώρια.
Όταν δε σε πήγαν διακοπές σε κοσμοπολίτικο νησί όπως πήγαν οι φίλες σου και ζήλευες, αλλά τώρα θα ήθελες να πήγαινες πίσω, να σου έπαιρνε ο μπαμπάς σου το πιο άχρηστο και ακριβό πράγμα που σου γυάλισε στο τουριστικό μαγαζί, να παίξετε στο λούνα παρκ σα παιδιά, και να φας στη 1 τη νύχτα λουκουμάδες στο camping έξω από τη σκηνή σου με μια λάμπα μόνο.
Και μπορεί μόλις τα κάνεις εικόνα στο μυαλό σου να θες να κλάψεις, αλλά δεν πρέπει. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως το ανθρώπινο μυαλό συχνά εξαφανίζει τα άσχημα γεγονότα και στιγμές, και κρατά ως highlights τα όμορφα. Αφήνει να έχουμε κάθε ανάμνηση με την πιο γλυκιά γεύση- εκτός από πολύ τρανταχτά γεγονότα που δεν αλλοιώνονται- και δεν σε αφήνει να θυμάσαι τα καυγαδάκια και τις διαφωνίες γιατί στο τέλος δεν έχουν καμία σημασία.
Αυτό που πρέπει να κάνεις λοιπόν, είναι να τα κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου, και να δημιουργείς νέες αναμνήσεις, κρατώντας στοιχεία από τα παλιά και προσθέτοντας καινούρια, για να θυμάσαι ότι πέρασες όντως όμορφα και στα 10, τα 20, τα 30, τα 40 και τα 50, κάθε φορά με ό,τι είχες στη ζωή σου.
Γιατί περνάει τόσο γρήγορα, και είναι κρίμα να μην είσαι χορτάτη από κάθε δεκαετία της ζωής σου, σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.
PS: Η Γεωργία μας φοράει:
Πουκάμισο: ZARA
Παντελόνι: ZARA
Γόβες: FAVELA
Φωτογράφος: Θεανώ Γκάτσου
XOXO,
Life Stalkers
