Hello Stalkers,
Ελπίζω να σας βρίσκω στα καλύτερά σας. Εγώ αυτή την περίοδο πραγματικά εύχομαι η μέρα να είχε περισσότερες ώρες. Και είμαι σίγουρη ότι ταυτίζεστε μαζί μου. Ειλικρινά θέλω να κάνω τόσα πράγματα μέσα στη μέρα, που δεν μου φτάνουν οι ώρες. Εννοείται ότι όταν έρχεται το βράδυ, δεν έχω το κουράγιο ή το καθαρό μυαλό για να κάνω έστω και ένα από αυτά.
Ξέρω ότι οι πιο νεαρές θα πείτε όλα είναι θέμα οργάνωσης και προγραμματισμού. Κι εγώ το πίστευα και το υποστήριζα ένθερμα. Μέχρι που έγινα εργαζόμενη μαμά και συνειδητοποίησα ότι όταν έχεις παιδί δεν πάνε όλα βάσει προγράμματος πάντα.
Τί εννοώ; Ειδικά τον περασμένο αρκετά δύσκολο χρόνο για μένα, βρέθηκα πολλές φορές »κλεισμένη» στο σπίτι επειδή ο γλύκας γιός μου άρπαξε κάποια ίωση ή απλά κρύωσε. Όπως καταλαβαίνετε όταν συμβαίνει αυτό, το οποιοδήποτε καλά οργανωμένο πρόγραμμα παύει να ισχύει και απλά κάνεις ότι προλαβαίνεις όσο καλύτερα μπορείς.
Με προτεραιότητα εννοείται το παιδί. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πως τα βγάζει πέρα η μητέρα μου με 4 παιδιά. Ειδικά όταν ήμασταν μικρά. Και τώρα που το σκέφτομαι συνειδητοποιώ ότι στην ερώτηση »Μαμά πώς τα προλαβαίνεις όλα;» η απάντηση είναι μία. »Δεν τα προλαβαίνω». Είναι οκ να μην προλαβαίνουμε τα πάντα.
Γιατί εκτός από μαμάδες είμαστε και άνθρωποι με ανάγκες και όνειρα. Ξέρετε κάτι; Δεν υποστηρίζω καθόλου το »ναι αλλά τώρα είσαι μαμά και ξέχνα τον ελεύθερο χρόνο και τις δικές σου ανάγκες». Όπως όλοι έχουμε κι εμείς την ανάγκη να ονειρευόμαστε για τον εαυτό μας, εκτός από τα όνειρα που κάνουμε για τα παιδιά μας. Πολύ απλά γιατί τα παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι. Τότε αν δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, αντιμετωπίζουμε το μεγαλύτερο φόβο μας.
Το ότι δεν μας αγαπήσαμε πραγματικά ποτέ. Γι’ αυτό οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας να μην προλαβαίνουμε τα πάντα, αλλά να προλαβαίνουμε να είμαστε »γεμάτοι» άνθρωποι.
Άνθρωποι με εμπειρίες, όμορφα συναισθήματα, αυτοεκτίμηση. Και θέλει δουλειά για να το πετύχεις αυτό. Θέλει χρόνο και προσπάθεια. Γι’ αυτό προτιμώ να αφήσω τα πιάτα άπλυτα μια μέρα και να διαβάσω ένα βιβλίο που μου αρέσει. Προτιμώ να αφήσω το σπίτι σκονισμένο και να κάνουμε μια βόλτα οικογενειακώς. Προτιμώ να ξυπνήσω στις 06:30 το πρωί και αντί να συγυρίσω, να κάνω τη γυμναστική μου. Προτιμώ και επιλέγω να μην τα προλαβαίνω όλα. Προτιμώ να ζώ και όχι να επιβιώνω. Έτσι ώστε να είμαι ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Γι’ αυτό μαμάδες που δεν προλάβατε να ξεσκονίσετε και περιμένετε να έρθει η πεθερά σας, μην αγχώνεστε. Γιατί το θέμα είναι να είστε εσείς καλά. Τί να το κάνεις ένα σπίτι πεντακάθαρο και μια μαμά δυστυχισμένη επειδή ποτέ δεν πρόσεξε τον εαυτό της, την ψυχή της, το είναι της. Παρόλο που είμαι γυναίκα πια παντρεμένη με παιδί, προτιμώ να βλέπω τη μαμά μου χαρούμενη και ξεκούραστη και ας είναι το σπίτι ακατάστατο.
Γι’ αυτό θα μοιραστώ μαζί σας το κολπάκι της »Βρώμικης Παρασκευής». Από σπόντα και όχι σκόπιμα, δημιούργησα την »Βρώμικη Παρασκευή». Τί είναι αυτό βρε κούκλα μου; Θα πείτε τώρα. Τις Παρασκευές λοιπόν δεν κάνω τίποτα στο σπίτι μου, το παραμικρό. Το μόνο που κάνω είναι να μαγειρέψω κάτι εύκολο και να κάνω μπάνιο τον Άκη (το γιο μου).
Το παράδοξο είναι ότι ο κόσμος έμεινε στη θέση του παρόλο που το σπίτι μου έμεινε ακατάστατο. Δεν γκρεμίστηκε κανένας φούρνος. Τίποτα δεν χάλασε επειδή άφησα το σπίτι βρώμικο και κανείς δεν έχει παράπονα. Είμαστε όλοι καλά και χαρούμενοι γιατί η μαμά αφιερώνει χρόνο στη διασκέδαση και το βράδυ είναι πιο ξεκούραστη και γελάει αντί να σέρνεται στο κρεβάτι της.
Μέσα από αυτό το κολπάκι της »Βρώμικης Παρασκευής» ξε- αγχώνομαι και εγώ και η οικογένειά μου. Αν το δοκιμάσετε ή το κάνετε ήδη χωρίς να το έχετε συνειδητοποιήσει, θα χαρώ να το μοιραστείτε μαζί μου.
Να αγαπάτε τον εαυτό σας. Δεν είναι εγωιστικό. Να μην τα προλαβαίνετε όλα και να χαίρεστε γι’ αυτό. Να χαμογελάτε.
Xo Xo,
Mama Stalker
